Ridge Racer zou wel even laten zien waar de PlayStation Vita toe in staat is. Wellicht niet hardop met deze woorden uitgesproken, maar hier kwam het wel op neer. De game zou het paradepaardje voor Sony's nieuwe handheld worden. En dat allemaal tegen een zeer schappelijke prijs van 29 euro. Daar kun je geen buil aan vallen, toch?
Laat ik positief beginnen en aangeven dat Ridge Racer speelt zoals het hoort te spelen. Het is inderdaad het paradepaardje geworden dat de pracht en praal van de Vita voor de 100% tentoonstelt. Menu's zijn prachtig vormgegeven en qua gameplay zit het ook meer dan goed. De ongeëvenaarde en vertrouwde besturing waarbij driften een grote rol speelt laat je weer verwonderd achter. Enig minpuntje aan de besturing is het schakelen. Dat doe je door op de achterkant van de Vita te tikken, maar dit werkt af en toe te gevoelig of juist niet gevoelig genoeg.
Tot zover de positieve toon van deze review. Graag had ik hier namelijk verder uitgewijd over de content van de game, maar aangezien er vrijwel geen content in de game zit, wordt dat lastig. Er zijn welgeteld 3 tracks en 5 auto's beschikbaar, waarbij de auto's enkel verschillen in uiterlijk. Voor de snelle beslissers is er gratis DLC beschikbaar waarmee je de content uitbreidt met nog eens het adembenemende aantal van 3 tracks en 5 auto's! De late beslissers zullen toch echt moeten betalen voor deze geweldige DLC.
Wat heeft deze game dan wel? Dat is in één alinea uit te leggen, komt ie! Wanneer je de game opstart kies je uit één van de vier beschikbare teams
en kun je online of offline gaan racen op één van de vele tracks. De
mogelijkheden zijn eindeloos! Al je vorderingen zullen vanaf het begin
gelinkt worden aan het team waar je in zit. Het hoe, wat en waarom van deze teams is volslagen onduidelijk. Verder geen grand prix, geen unlockables, niets. Ja okee, je kunt je auto upgraden aan de hand van ervaring, maar aangezien hier online geen rekening mee wordt gehouden leg je het altijd af tegen mensen met een hoger level. Gelukkig is het aantal online spelers schaars, want wie speelt dit nou langer dan een uurtje?
Begrijp me niet verkeerd, Ridge Racer is zoals het hoort te zijn. De game is zeker niet lelijk of vol met bugs, het is alleen zo karig. Dit is een goed model om een game op voort te borduren, in de zin van 'Okee, zo werkt het allemaal lekker en soepel, nu kunnen we ons bezig gaan houden met de content'. Zelfs als je dan besluit dit op de markt te zetten, noem het dan een techdemo en prijs het ook op die manier (lees: geef het gratis weg aan goedwillende Vitakopers). Helaas is dit niet het geval geweest, waardoor Ridge Racer me geen andere keus heeft gelaten dan deze verzuurde review te schrijven.
Zombies zijn hip. Games als Plants vs. Zombies, Dead Island en natuurlijk Left 4 Dead hebben de ondoden weer helemaal doen opleven. Helaas zal deze hype volgend jaar over zijn, wanneer de film Warm Bodies gelanceerd wordt. Voor de nu nog zielsgelukkige mensen die niet weten waar ik het over heb, dat is Twilight met zombies. Maar genoeg daarover, nadat Red Dead Redemption al zombies toegevoegd gekregen heeft is het nu de beurt aan Yakuza: Dead Souls.
Nu lijkt het net alsof Yakuza: Dead Souls een soort DLC is voor een voorgaande titel uit de serie, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Alhoewel, veel vernieuwing is er niet te vinden, behalve dat je nu vuurwapens tot je beschikking hebt. En oja, dat je vecht tegen zombies natuurlijk.
Wie de serie kent zal weinig verrassingen tegenkomen. De gebruikelijke cast is weer beschikbaar en ook de nodige bijrollen passeren de revue. Alleen de setting is iets anders. Je beweegt je in een stad die nog levendig is als altijd, met uitzondering van een quarantaine-zone waar de ondoden rondwaren. Na mate het spel vordert zal de quarantaine-zone steeds groter worden, waardoor er uiteindelijk helaas weinig ruimte is voor levendig vertier.
Wat wel een grote verandering is, is dat Y:DS een full-on shooter is geworden, waar bij de eerdere delen uit de serie de nadruk lag op ledemaatwapens (ofwel: hand-to-hand combat). Traditioneel kun je altijd nog gebruik maken van vrijwel alles wat je kunt vinden in de omgeving, van banken tot motorfietsen, om de golven van zombies te lijf te gaan. Wellicht dat je dit misschien wel verkiest boven het daadwerkelijk schieten, want dat werkt helaas niet altijd even soepel. Om het schieten makkelijker te maken, hebben ze een auto-aim toegevoegd die een beetje te gevoelig is. Zo kan het voorkomen dat je niet de juiste zombie neerschiet, waardoor je oorspronkelijke doel je doodleuk bespringt.
Hoe dan ook, Y:DS heeft zeker zijn moment en is over het algemeen een zeer leuke game. Het schieten, mits het werkt, voelt goed en het afknallen van zombies zorgt voor voldoende voldoening. Door de vele sidequests en minigames is er ook nog eens genoeg te doen om je tijd te vullen. Ben je een fan van de serie of heb je alle andere zombiespellen al gespeeld, dan is Yakuza: Dead Souls zeker een aanrader!
Afgaande op andere reviews lijkt Birds of Steel
een game te zijn waar je van houdt of niet. Sommige reviewers vinden
het een geweldig spel, terwijl andere het zwaar balen vinden. Tijd om
mijn eigen mening te vormen over deze in de Tweede Wereld Oorlog
gesitueerde vliegsimulator.
Simulatorgames lijken weer
terug van weggeweest. Tuurlijk zijn er altijd de verstokte fans die het
genre nooit vaarwel hebben gezegd, maar het grote publiek lijkt de
simulatie ook weer wat meer in zijn armen te sluiten. Birds of Steel is
een simulator die uitkomt voor de consoles, PlayStation 3 en Xbox 360
welteverstaan, een ietwat gewaagde stap van ontwikkelaar Gaijin
Entertainment daar simulaties meestal aan de pc toegewezen worden.
Birds of Steel
bevat ruim 100 verschillende vliegtuigen, allen perfect vormgegeven
naar hun real life evenbeelden en allen met hun eigen rij- (of in dit
geval vlieg-) stijl. Het vliegen wordt zo realistisch als je zelf wilt,
met moeilijkheidsgraden lopend van arcade tot full-on simulatie. Zelfs
in arcademodus is Birds of Steel duidelijk een vliegsim, zei het
zeer toegankelijk, op simulatie wordt het "simpel" opstijgen echter al
een heel avontuur. Ook de keuze of je een gelimiteerde of oneindige
hoeveelheid munitie mee wilt nemen op je vlucht is aan jou.
Grafisch
is het spel echt schitterend, de razendsnelle actie komt goed over. De
landschappen zijn geen platte topografische kaarten, waneer je laag bij
de grond vliegt zie je hele steden, waar grote gebouwen boven uit
torenen en waar je voor uit moet kijken om niet tegenaan te vliegen. Een
vliegtuig is bijzonder fragiel, zeker wanneer je op topsnelheid ergens
tegenaan knalt. Ook het geluid in de game is erg goed verzorgd.
De
singleplayer valt niet bij iedereen in de smaak en ik snap wel
enigszins waarom. Voorafgaand aan iedere missie komen er oude beelden
voorbij waarin het verhaal uitgelicht wordt. Een sfeervolle toevoeging,
al heb je na een paar missies het idee dat je naar een willekeurige
documentaire op National Geographic zit te kijken. Dit wordt versterkt
door de duur van de gemiddelde missie. Missies zijn vaak aan de korte
kant, waarbij je moet vliegen naar een bepaald punt, een bommetje erop
en weer terug. Hoewel er een prima hoeveelheid aan verscheidene locaties
beschikbaar zijn, wordt het op een gegeven moment toch wat repetitief.
Nou is dit niet zozeer een minpunt voor de game, alswel voor het hele
genre. Er is nou eenmaal een beperkt aantal mogelijkheden bij een
(historische) vliegsim.
Wanneer
je je echter na het invliegen in de singleplayer online begeeft, sta je
in voor een aangename verrassing. Met 16 spelers online rare capriolen
uithalen om zoveel mogelijk tegenstanders uit te schakelen, onderwijl
proberende zelf geen schade op te lopen is een chaos van jewelste.
Hoewel het af en toe neerkomt op vruchteloos om elkaar heen cirkelen, is
het voor het grootste gedeelte gewoon dikke pret. Daarnaast kun je
samen met een vriend(in) alle missies en meer spelen in de co-op modus.
Er
zijn nog meer aspecten aan de game die ik hier nog niet heb
besproken, maar nog even zal uitlichten. Zo is er veel extra content
vrij te spelen, van vliegtuigen tot andere printjes voor je vliegtuig.
Het vliegen blijft vliegen met al zijn goede en slechte kanten. Al met
al is Birds of Steel een geweldige vlieggame en zeker de beste in zijn genre op een console.
Zelfs na 35 jaar is de wereld nog in de ban van Star Wars, de verkopen van zowel de films als alle daarvan afstammende atikelen zijn nog sky-high, om er maar een term aan te hangen. Kleine (en grote) jongens willen niets liever dan een Jedi worden als ze later groot zijn. Met Kinect Star Wars lijkt deze droom enigszins uit te komen. We kunnen in ieder geval een game verwachten die aan de hoge eisen van George Lucas voldoet, aangezien hij altijd streng in de gaten houdt dat de lore, het verhaal en alle gebeurtenissen van elke Star Wars-afstammeling wel passen in het door hem gecreëerde universum.
Zoals je kunt verwachten van een Kinect-titel, ben je ook bij Kinect Star Wars zelf de controller. Beweeg je armen en je zwaait met je lightsaber, spring en je springt en ook The Force gebruiken gebeurt heel intuïtief door een grijp- en gooibeweging te maken.
Kinect Star Wars kent de voorspelbare modi, zoals 'Story Mode', waarin je on-rails een typisch Star Wars-verhaal doorspeelt. Een echte Jedi zul je worden in de modus 'Duels of Fate', waarin je traint om een Jedi Master te worden. Dit doe je door het op te nemen tegen bekende personen uit de serie, met uiteindelijk natuurlijk een gevecht tegen opperschurk Darth Vader. In 'Podracing' ga je, inderdaad, racen met een pod op één van de zes verschillende tracks die beschikbaar zijn.
Echter bevat Kinect Star Wars ook minder voor de hand liggende modi. Zo is er 'Rancor Rampage', Zoals op de afbeelding hierboven te zien is, kun je als Rancor lekker herrie schoppen en de stad slopen. Dit doe je bijvoorbeeld door objecten of mensen op te pakken en ze weg te smijten, of door gewoon tegen een gebouw te slaan. Ondanks dat de wetenschap catharsis heeft ontkracht, kun je je frustatie flink kwijt in deze modus. Meest opmerkelijk modus is misschien wel de 'Galactic Dance Off', wat in principe Dance Central is in een Star Wars-jasje.
Door de verschillende modi richt Kinect Star Wars zich duidelijk op een breed publiek. Voor de coregamers is er de Story Mode, 'Duels of Fate' en 'Podracing'. Of dit genoeg is om de coregamers van hun controllers los te trekken en voor de tv gekke capriolen uit te laten halen is nog de vraag. Voor het wat simpele vermaak is er dan nog 'Rancor Rampage' en 'Galactic Dance Off'. Voor een ieder die vroeger de droom had om Jedi te worden, Kinect Star Wars is vanaf 3 april beschikbaar voor Xbox 360.
Sniper Elite, weer een game die ik op de één of andere manier heb gemist. Wie mijn preview van Metal Gear Solid: Snake Eater 3D heeft gelezen, weet dat ik sneaken en snipen altijd wel kan waarderen. Zei het in singleplayergames, multiplayer is het echt heel lame om te campen en snipen, maar dat is een ander verhaal. Sniper Elite V2 is onderweg naar PlayStation 3, Xbox 360 en pc en belooft een herinterpretatie te zijn van het eerder uitgekomen Sniper Elite. Een remake dus, wat voor mij weinig uitmaakt daar ik de game nooit gespeeld heb.
De hectische laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog, je neemt de controle over Karl Fairburne, een sniper in dienst van het Amerikaanse leger. Aan jou de taak om flink wat soldaten om te leggen en Nazi-wetenschappers te redden (of elimineren). Naast de nodige fictieve figuren, zul je ook daadwerkelijk bestaande Duitse generaals neerschieten. Een pre-order extra geeft je zelfs de eenmalige kans om de besnorde Leider zelf van een kogel te voorzien.
In Sniper Elite V2 draait het om sneaken en snipen. Dit houdt in dat je rekening moet houden met jezelf en je omgeving. Het afvuren van een geweer gebeurt natuurlijk niet geruisloos en je wilt niet dat je vijand je opmerkt. Het is van belang eerst een strategie uit te denken, zelfs als dit betekent om die ene soldaat die voor het schieten staat voorlopig nog even met rust te laten. Als Fairburne zich op een hoog uitkijkpunt bevindt, kan hij zoveel vijanden aanvinken als hij wilt, waardoor zij zichtbaar worden met een rode pijl boven hun hoofd. Zodoende kun je een strategie uitdenken. Geen snelle actie in Sniper Elite V2, maar doordachte strategie en spanning.
Afhankelijk van de moeilijkheidsgraad wordt de speler in meer of mindere mate aan het handje genomen bij het schieten. Zo zul je op de makkelijkste moeilijkheidsgraad een punt zien waar je op moet mikken om je vijand te raken, maar op moeilijkere moeilijkheidsgraden moet je zelf rekening houden met de wind, de daling van de kogel, welk geweer je in je handen hebt en zelfs het inhouden van je adem. Wanneer je dan een vijand perfect op de korrel hebt en de trekker overhaalt, wordt je getrakteerd op de bekende 'bullet cam'. Je kogel wordt gevolgd en zodra hij een vijand doorboort zie je een soort röntgen-animatie, zoals te zien is in onderstaande trailer. Een leuke toevoeging om nog meer te genieten van je kill, maar hopelijk is dit niet de standaard bij iedere, nietszeggende kill.
Als de kust veilig is, kunnen neergeshoten vijanden onderzocht worden op wapens en munitie. Zo kan het voorkomen dat jij zelf schiet met een Springfield M1903, maar een Duitse soldaat een superieure Gewehr 43 in zijn handen heeft. Mooi meegenomen! Hoe groot de beloningen zijn of dat het voornamelijk gaat om minieme munitie is nog niet bekend.
Sniper Elite V2 is een game die ik in de gaten hou. Na de verhaaltechnische uitputting van de Tweede Wereldoorlog een aantal jaar geleden, heb ik wel weer zin om terug te keren uit de zandvlakten van de woestijn en het Midden Oosten, om wat tegenstanders van een loden hoofdwond te voorzien in de Berlijnse straten.
In 1995 kwam Twisted Metal uit op de eerste PlayStation-console. Samen met Carmageddon zorgde deze game voor de nodige autowrakken in de virtuele wereld van het videogame-universum. Het vehicle fighting-genre was geboren. Maar zo snel als het genre opkwam, leek het ook weer verdwenen te zijn. Carmageddon heeft zijn gezicht helaas al jaren niet meer laten zien, ondanks aanhoudende geruchten over een remake, en ook Twisted Metal leek geen bestaansrecht meer te hebben na enkele teleurstellende delen. Totdat Twisted Metal: Black verscheen voor de vorige generatie. Een opleving van het genre met het meest donkere en gestoorde deel uit de serie tot dan toe. Na 11(!!!) jaren niets is er nu Twisted Metal, zonder toevoeging (trend anyone?).
Het is de oude formule, met iets nieuws. Deze keer namelijk geen keuze uit tientallen personages, er zijn er nog maar drie (online vier) over: Sweet Tooth, Mr. Grimm en Dollface. In de singleplayer speel je met één van deze gestoorde personages, die allemaal zo hun motivatie en wens hebben om mee te doen met de wedstrijd die Twisted Metal heet. De gelukkige winnaar krijgt namelijk zijn wens vervuld door organisator Calypso. Het is de klassieke Twisted Metal-gameplay, hoewel er nu ook levels zijn waarin je daadwerkelijk moet racen. Dit principe houdt het interessant en uiteraard is het alsnog mogelijk om je tegenstanders compleet te annihileren.
Het is misschien wat raar dat er nog maar drie (online vier) personages over zijn. maar bij Twisted Metal draait het uiteindelijk om de voertuigen natuurlijk. En zoals we mogen verwachten is er een grote verscheidenheid in beschikbare voertuigen, vrijwel perfect gebalanceerd zodat geen van de voertuigen duidelijk beter is dan een willekeurig ander voertuig. Naast de vele voor iedereen beschikbare wapens, heeft ieder voertuig twee speciale aanvallen waarmee de tegenstanders belaagd kunnen worden.
Met een beetje geduld ben je zo door de singleplayer heen, Twisted Metal speel je dan ook voor de geweldige multiplayer. Je kunt alleen of samen met een vriend(in) online spelen of je kunt het offline tegen maximaal drie vrienden opnemen. Er zijn drie categorieën waar uit gekozen kan worden: Free-for-all, Team en Objective. Free-for-all bestaat uit Death Match, Last Man Standing en Hunted, waarbij Team dezelfde modes kent, maar dan in teamverband. Genoeg om wekenlang plezier van te hebben. Sowieso kent de game door de juiste balans en tactische mogelijkheden een hoge herspeelwaarde. Door de geschifte actie is er zelfs voor de verliezers nog genoeg te lachen.
Grafisch gezien is Twisted Metal geen hoogvlieger, maar dat heeft de game ook helemaal niet nodig. De levels zijn gigantisch en er kan heel veel kapot. Voor mensen die van snelle, kleinschalige actie houden is er de mogelijkheid om een deel van een map te kiezen als strijdtoneel. De voertuigen zien er goed (en) gedetailleerd uit en de game draait ten alle tijde op 60 frames per seconde. Twisted Metal legt de nadruk perfect op de gameplay, balans en de verscheidenheid van wapens, waardoor een grafische smet snel vergeven is. Een leuke touch in de singleplayer is dat de tussenscènes bestaan uit live action videofragmenten met een hoog B-slasher-gehalte. De soundtrack bestaat uit metal, elektronische muziek en rap, maar er is ook de mogelijkheid om je eigen muziek te draaien.
Twisted Metal is een hektische game die zeker bij de singleplayer zijn minpunten heeft, maar deze zeker goedmaakt door de solide en doldwaze multiplayer. Als je op zoek bent naar een shooter die anders is dan alle anderen, dan is Twisted Metal voor de PlayStation 3 jouw game.
Wie mijn preview van Street Fighter X Tekken heeft gelezen, weet dat ik vroeger een zwak had voor Tekken. Tekken geeft me dan ook nog altijd een nostalgisch gevoel, wat zowel positief of negatief kan zijn voor nieuwe delen uit de serie. Want heb ik juist hoge verwachtingen óf ben ik vergevingsgezind door de vorige delen? Voor de game hoop ik dat eerste, want Tekken 3D: Prime Edition kwam op mij nou niet echt over als een topgame.
De game biedt aspecten van Tekken 6 en Tag Tournament en levert daarbij ook nog eens een 3D-film van Tekken. Waarom? Geen idee.. Het is wel leuk om een keertje te bekijken. Nou ben ik iemand die hele films heeft gekeken op zijn iPod Touch in de bus, maar ik kan me voorstellen dat de gemiddelde persoon niet zit te wachten op een film op een klein 3DS-scherm.
Ik weet niet of de film heeft gezorgd voor een ruimtegebrek op de cassette, maar de daadwerkelijke gamemodes zijn wat karig. De hoofdmodus is 'Survival Mode', waarbij het de bedoeling is om zo veel mogelijk tegenstanders te verslaan met zonder zelf knock out te gaan. Daarnaast is er enkel de mogelijkheid om een quick match aan te gaan, maar iets als een 'Story Mode' is nergens te bekennen. Nou stelt een 'Story Mode' in bijvoorbeeld SuperStreet Fighter ook weinig voor, maar het is wel altijd een leuke toevoeging en sowieso extra content.
Dan rest nog de mogelijkheid om online te spelen, maar zoals wel vaker het geval is bij Nintendo-consoles, laat dit wat te wensen over. Het vinden van een tegenstander duurt lang, wat natuurlijk nog recht getrokken kan worden zodra meer mensen het spel aanschaffen. Wat echter wel kwalijk is voor een fighting game is lag, iets wat helaas nog wel eens voor wilt komen in online potjes. Wat een fout van de ontwikkelaar is, is het ontbreken van de mogelijkheid om voor iedere wedstrijd te kiezen voor een andere vechter. Als je eenmaal gekozen hebt, zit je vast aan je personage. Rare keuze als je het mij vraagt.
Tekken 3D: Prime Edition is echter niet enkel bar en boos. Waar de hoeveelheid content het namelijk niet laat afweten is bij de personages, er is keuze uit maar liefst 41 vechters. En de gevechten vinden te alle tijden plaats in het indrukwekkende aantal van 60 frames per seconde, ook in 3D. Helaas zijn de gevechten zelf niet van hoogstaand niveau. In vergelijking met andere fighters op de 3DS (DOA:D, SuperStreet Fighter IV) speelt het allemaal wat logger. Nou is dat bekend bij Tekken, het heeft nooit zo direct aangevoeld en dat geeft voor mij ook niet zo, maar ik kan me voorstellen dat anderen het niet lekker vinden spelen. Waar ik me wel aan stoor, is dat sommige personages qua moves niet heel veelzijdig zijn. Zo kan het zijn dat je een personage hebt die voornamelijk hoge aanvallen doet, terwijl je tegen een tegenstander staat die lage aanvallen en een lage verdediging heeft. Geen beginnen aan dan, aangezien de balans ver te zoeken is.
Tekken 3D: Prime Edition is de derde grote fighting game op de 3DS en ook de minste. De content is gewoon wat karig en het vechtsysteem is nooit met zijn tijd meegegaan. De gevechten lopen wat stroef, wat voor verstokte fans als ik niet zo'n groot probleem is, al is het maar voor de nostalgie. De film is een leuke toevoeging, maar enigszins overbodig. Nee, dan kijk ik liever naar de epische Special Trailer.
Het heeft lang geduurd, maar het vervolg van Max Payne 2 zit er eindelijk aan te komen. Het heeft 8 jaar geduurd, maar wat wil je ook als je een zo goed als perfect spel wilt opvolgen.
Max Payne is één van de meest gekwelde en depressieve gamepersonages ooit. Door zijn werk bij de drugspolitie en NYPD heeft hij veel geliefden verloren, waardoor hij zichzelf tegenwoordig op de been houdt door het overmatig gebruik van drank en pijnstillers. Nee, deze game geeft geen vrolijke kijk in het leven van Max, in Max Payne 3 moet het zonnige komen van de vernieuwde setting.
Ik denk ik noem het maar direct in het begin, Max Payne 3 speelt zich af in het Braziliaanse São Paulo. Deze zonovergoten stad lijkt op het eerste gezicht niet
in het Max Payne-universum te passen, wat voorheen bestond uit het regenachtige New York. Maar hoewel de setting inderdaad zonniger is, is de game wellicht duisterder dan ooit tevoren. Het culturele centrum
van Brazilië lijkt in veel opzichten op het financiële centrum van
Noord-Amerika. São Paulo bevat een compleet spectrum aan verscheidenheden:
zowel de rijke corporaties als de arme, gevaarlijkere wijken en alles daar
tussenin zijn goed vertegenwoordigd.
Max Payne is naar São Paulo gegaan, omdat zijn maatje Raul
Passos hem daar een baan als beveiliger heeft aangeboden. Max werkt al jaren
niet meer voor de politie en is in eerste instantie ook niet van plan om naar
Brazilië te gaan, maar besluit toch mee te gaan. Hij gaat aan de slag als
hoofdbeveiliger van de familie Branco. Daar neemt hij onder andere een rijke
vastgoedhandelaar Rodrigo en zijn twee broers onder zijn hoede. Victor, broer
één, is een lokale politicus en Marcelo, broer twee, is een hippe en feestende
Eurotrash-playboy. Wanneer onder Max zijn dienst Fabiana, Rodrigo’s vrouw,
wordt ontvoerd, breekt de hel los. De Comando Sombra-bende zit hier achter en
het is nog onduidelijk waarom. Het gaat in ieder geval dieper dan de gemiddelde
ontvoering en aan Max de taak om uit te zoeken wat er nou gaande is.
De Max Payne-serie staat erom bekend om als één van de eerste games bullet time op een goede manier toe te passen en uiteraard is dat in het derde deel niet anders. Sterker nog, het ziet er realistischer uit dan ooit dankzij het Natural Motion's Euphoria-systeem. Dit systeem zorgt ervoor dat de personages realistischer bewegen, wat vooral tot zijn recht komt in bullet time. Je ziet bijvoorbeeld Max zijn gewicht verplaatsen
wanneer je van rechts naar links rent. Ook strekt hij zijn arm naar beneden
wanneer je een zijwaartse sprong maakt tijdens het schieten, zodat hij
zichzelf opvangt. De impact van de kogels heeft invloed op de manier waarop
tegenstanders doodgaan. Als je hen door het hoofd schiet, klappen ze met hun nek
naar achteren. Schiet je iemand door zijn rechter heup, dan draait-ie met die heup een kwartslag naar achteren en met z'n linkerarm naar voren. Toevoeging aan de gameplay is dat Max deze keer ook dekking kan zoeken achter verschillende objecten. Lang veilig ben je dan echter niet, aangezien de vijand direct naar je op zoek gaat.
Enigszins in het verlengde van de vorige alinea ligt de grafische kwaliteit van de game. Max Payne 3 ziet er indrukwekkend en sfeervol uit, met de nodige details. Wanneer Max bijvoorbeeld door
een plas bloed van een neergeschoten maffioso loopt, laat hij voetstappen
achter die niet na verloop van tijd ineens verdwijnen. Ook blijven de lichamen
en kogels liggen, als een prachtig stilleven. Zodra er bloed op Max’ lichaam
zit of hij geraakt is door een kogel, dan blijft dit effect zichtbaar in
cutscenes en de rest van het level. Het zijn kleine details die zorgen voor
overtuiging. De bekende stripboekpassages zijn ook weer terug, zei het nu met geanimeerde en flink opgepoetste plaatjes. Leuke toevoeging is dat de originele stemacteur ook voor dit deel getekend heeft, wat in
eerste instantie niet de bedoeling was. Zowel hij als
Max zijn ouder geworden en dat is goed te horen in de emotie van zijn stem.
De eerste Max Payne werd ooit bekend als een gestileerde
film noir-game. Het tweede deel deed dat dunnetjes over en aangekomen bij het
derde spel kunnen we concluderen dat we te maken hebben met een neo-noir-game.
Op net zoveel punten herkenbaar als verbeterd, inclusief de rauwe stijl die we
gewend zijn. Max Payne 3 is vanaf 18 mei verkrijgbaar voor PlayStation 3, Xbox 360 en pc.
Fighting games, toen ik nog een jong videospelspelertje was, werd ik er vreselijk agressief van. Net als bijvoorbeeld de tv-serie van de Power Rangers, werkten games als Tekken of Soulblade (zo heette Soul Calibur toen nog) op mij als een rode doek op een stier. Gelukkig ben ik tegenwoordig de rust zelve, ook tijdens het gamen. Voor wie het opgevallen is, ik heb Street Fighter bewust weggelaten uit de vorige zin, want van die game heb ik de charme pas de afgelopen jaren ontdekt. Je kunt je voorstellen dat een Street Fighter-noob weinig plezier haalt uit het 'Hadouken'-festijn van meer ervaren spelers. Veelal kon ik niet eens schade doen aan mijn tegenstander. Nee, doe dan maar Tekken, zonder zijn lange afstandsaanvallen en onmogelijk te onthouden combo's.
Vandaag de dag speel ik echter beide games met plezier, hoewel ik niet alle uitgaves bijhoud. Zeker
Capcom heeft er met hun Street Fighter-serie een handje van om talloze versies en DLC uit te geven, tot dat uiteindelijk allemaal weer gebundeld verkrijgbaar is in een 'Ultimate Arcade Edition'. Redelijkerwijs was mijn reactie op Street Fighter X Tekken dan ook één van verbazing. Wat nu weer, een zoveelste versie?
SFxT is een crossover tussen Street Fighter en Tekken in de stijl van de eerstgenoemde. Dit doet vermoeden naar een Tekken X Street Fighter in de stijl van Tekken en inderdaad, die schijnt ook in de maak te zijn. Maar laat ik me eerst richten op SFxT, wat toch niet een zoveelste versie lijkt te zijn.
De stijl van SFxT is dus die van Street Fighter IV, maar daar houdt de overeenkomst op, want het voelt allemaal anders, frisser. SFxT is sneller, meer gericht op combo's en ziet er adembenemend uit. Een gevecht bestaat uit twee teams van ieder twee personen, die vechten tot iemand KO is. Je kunt dus niet doorgaan tot je personage KO is en dan verder vechten met de ander, de bedoeling is om door middel van slim wisselen één van je tegenstanders KO te meppen. Dit wisselen kan door middel van een druk op de knop en duurt dan een fractie van een seconde, maar wel een fractie waarin je kwetsbaar bent. Daarom kun je beter gebruik maken van de zogenaamde Cross Rush Attack. Zorg ervoor dat je tegenstander in de lucht hangt wanneer je van personage wisselt en voor je het weet ben je aan het jongleren met je vijand. Een simpele combo, die wél erg lastig is om lang vol te houden.
Het combosysteem bevat elementen van Street Figther Alpha en Tekken, al is een 1-op-1 vergelijking met geen van beiden te maken. De gebruikelijke vooraf gestelde combo's zijn weer beschikbaar, maar je kunt ook zelf combo's aaneenrijgen door verschillende aanvallen te combineren. Er zijn werkelijk honderden mogelijkheden, maar het rust op een simpele basis: een combo van vier moves eindigt in een launcher (een aanval die de tegenstander de lucht in werpt) die je automatisch van personage laat wisselen. Daarnaast is ook de bekende super meter weer terug, die super moves tot je beschikking stelt wanneer hij vol zit.
Hoewel deze game ontwikkeld wordt door SF's Capcom, gaan zij zeker respectvol om met Namco's Tekken. De invloed van laatstgenoemde is duidelijk zichtbaar in de game, al is het hier en daar wat aangepast voor een betere symbiose. Tekken staat bekend om zijn 'jongleer-combo's' en die zijn zeer goed gecorporeerd in SFxT. Net als dezelfde beginanimatie voor verschillende moves, iets wat gevechten een zekere onvoorspelbaarheid meegeven.
Ik ga hier niet alle personages opnoemen, want dat zijn er nogal wat en daarbij is het gemakkelijk te vinden op internet. Wel wil ik aangeven dat alle personages zoveel mogelijk beschikking hebben over hun bekende movesets. Wellicht met uitzondering van de onbekendere personages, kun je ervan uitgaan dat de Ken's, Ryu's, Nina's en Yoshimitsu's al hun kunsten van weleer tentoon kunnen stellen. De Focus Attack-move uit Street Fighter is echter wel gesneuveld, maar dit doet de game eigenlijk meer goed dan slecht.
Het verrassendste aan de game is misschien nog wel het nieuwheidsgevoel. Het fighting-genre is aardig voorzien de afgelopen jaren, mede ook door Street Fighter zelf met zijn vele versies, maar toch brengt deze game iets nieuws. Het is een snelle, georganiseerde chaos die de competitie op een achterstand zet met zijn opvallend goede camerawerk en mooie personages. Ik had niet verwacht dat Street Fighter en Tekken zo goed zouden mixen. De symbiose heeft geleid tot een nieuw combosysteem, waardoor vechten in SFxT intuïtief maar bovenal opwindend aanvoelt. Ik kan niet wachten om Ken weer eens flink in elkaar te meppen.
Als de Nintendo Wii ergens om bekend staat, dan is het wel om zijn overvloed aan party- en minigames. Daar vraagt de Wiimote ook wel een beetje om natuurlijk, maar teveel is teveel. Een partygame waar ik echter nooit genoeg van krijg is Mario Party. Mario Party onderscheidt zich van de concurrentie door de hoge kwaliteit van de minigames, die ook daadwerkelijk leuk zijn om te spelen. Vanaf 2 maart kunnen we aan de slag met de nieuwe telg uit de Party-serie, namelijk Mario Party 9.
Om een deel 9 uit elke willekeurige serie leukte houden is vernieuwing noodzakelijk. De vernieuwing van Mario Party9 zit hem in het carpoolen. Daar bedoel ik mee dat de vier spelers nu gezamenlijk in een auto zitten en dus ook tot op zekere hoogte samen dienen te werken.
Mario Party 9 kent de vertrouwde gameplay. Je bevindt je (nu dus samen met je drie medespelers) op een speelbordvakje en door middel van een dobbelsteen schuif je een aantal vakjes op. Onder ieder vakje zit een minigame verborgen en daar begint de lol.
Minigames zijn opgedeeld in verschillende speltypes, maar of je nu een 1-tegen-3 of ieder-voor-zich minigame zit, het is even gevarieerd en hysterisch als altijd. Zo kun je bowlen met Goomba's, tegen elkaar racen in een ondergronds grottenstelsel of in de wolken of hoelahoeps vangen in een zwembad. Mario Party 9 weet de Wiimote tot zijn uiterste te benutten.
Eerder gaf ik al aan dat je tot op zekere hoogte samen moet werken in Mario Party 9. Dit is met name tijdens de nieuw toegevoegde boss-battles, waarbij je samen met je vrienden de vijand moet verslaan. Een andere toevoeging is de mogelijkheid om voor een snel potje plezier één van de ruim 80 minigames te kiezen, zonder dat je een hele spelsessie hoeft te doorlopen.
Mario Party 9 lijkt een geweldige partygame te worden, die de laatste maanden van de Wii inluidt met een feestelijke knal.
Waar FIFA zich altijd wat meer gericht heeft op een zo realistisch mogelijke weergave van voetbal, is FIFA Street daar de tegenhanger van die onwerkelijke balkunsten laat zien. De nieuwste telg uit de Street-serie lijkt wat meer realisme te willen brengen naar de straat.
Voor mij gaat er niets boven de oude Street-uitvoeringen, je tegenstander versteld doen staan van je technische, bijna onwerkelijke trucs. Onwerkelijk was het zeker, de games werden telkens meer en meer arcade. FIFA Street lijkt dit enigszins achter zich te laten. Net als bij SSX is de titel enkel FIFA Street zonder toevoeging, waarmee EA aan wilt geven dat ze opnieuw beginnen met de serie.
De grote vernieuwing zit hem in het gebruik van de engine. In plaats van een aparte engine voor de Street-variant heeft EA de engine van FIFA 2012 gebruikt. Dit houdt in dat de physics realistischer worden dan voorheen het geval was.
De basis blijft echter hetzelfde. FIFA Street focust zich nog steeds op de gestileerde simulatie van straatvoetbal, waarbij het de bedoeling is om als aanvaller de verdediger zo mooi mogelijk uit te spelen. Spelers kunnen deelnemen aan vrijwel iedere vorm van straatvoetbal, zoals 1 tegen 1, 6 tegen 6 of het officiële Futsal wat 5 tegen 5 is. Daarnaast zijn er verschillende speciale modes zoals Last Man Standing, waarbij ieder doelpunt leidt tot het verliezen van een teamgenoot. Het team wat het eerst door zijn spelers heen is wint.
Verdedigers zullen zich altijd richten tot een aanvaller, waardoor je 1-op-1 situaties krijgt, waarbij de aanvaller wacht tot de verdediger een beweging maakt en andersom. Zo vindt er als het ware een wedstrijd in een wedstrijd plaats, waarbij de spanning hoog op kan lopen. In de game zitten ruim 50 verschillende bewegingen, dus keus genoeg om de verdediger zo mooi mogelijk te passeren.
Aangezien het hier om een FIFA-titel gaat kunnen gamers aan de slag met alle grote namen uit de voetbalwereld. Grote vraag die eigenlijk bij elke Street-uitgave opspeelt is: Is deze game waardig genoeg om als losstaande game uitgegeven te worden? Die discussie kent waarschijnlijk geen einde, want inderdaad, dit zou het heel goed doen als spelvariant binnen bijvoorbeeld FIFA 2012. Aan de andere kant is de opzet van het spel zo anders dan een normaal potje voetbal, dat een eigen game ook wel gerechtvaardigd kan worden.
Hoe dan ook, FIFA Street is vanaf 15 maart beschikbaar voor PlayStation 3 en Xbox 360.
Gotham City is natuurlijk bekend van Batman. Bruce Wayne is de fortuinlijke wees die al zijn geld spendeert aan de veiligheid van de stad. Maar wat is dat? Impostors? Ja, Gotham City Impostors gaat niet over onze favoriete gevleugelde superheld, maar over verklede gangs die elkaar het leven zuur maken.
In Gotham City Impostors speel je in één van de twee fracties: de Bats of de Jokerz. Het doel is natuurlijk om de andere fractie aan te pakken. Qua opzet is Gotham City Impostors te vergelijken met andere populaire shooters van de afgelopen jaren. Zo heb je in het begin een klein aantal vooraf gedefiniëerde klassen beschikbaar en speel je gaandeweg nieuwe wapens, wapenmodificaties en perks vrij. De perks in deze game worden 'fun facts' genoemd en geven je bijvoorbeeld een voordeel met richten, uithoudingsvermogen en snelheid. Ook zijn er killstreaks vrij te spelen die in deze game, onder de naam 'rampages', je personage een korte bonus geven.
Wat deze FPS onderscheidt van andere FPS's zijn de gadgets. Uiteraard kun je gebruik maken van de bekende Batman-gadgets als de glide wing en de zip line om nieuwe gebieden van de map te verkennen of vijanden onverwachts aan te vallen. Daarnaast zijn er ook vreemdere gadgets als berenvallen en rolschaatsten beschikbaar, wat het één groot feest maakt. Zoals je misschien al zou verwachten neemt deze game zichzelf niet echt serieus, wat het juist zo leuk maakt.
Deze game lijkt de tussenweg te zijn tussen cartoony FPS's als Team Fortress en de serieuzere als Call of Duty (of nog altijd persoonlijk favoriet Counterstrike Source). Dit zorgt er een beetje voor dat het geen van beiden is geworden en hierdoor wat schizofreen aanvoelt. Het is niet zo vloeiend als andere FPS's en wordt zo meer een partygame. Geen probleem natuurlijk, een potje spelen met je vrienden is zelden leuker geweest. Helaas willen er nog wel eens serverproblemen zijn waardoor de game gaat laggen en onspeelbaar wordt.
Al met al is Gotham City Impostors een leuke FPS, met de 'P' van Party. Voor een schappelijke prijs verkrijgbaar op PlayStation Network en Xbox Live.
Vrijdag is het zover, dan komt The Last Story eindelijk naar Europa. Waar de Japanners al geruime tijd van de game hebben kunnen genieten, kunnen wij vanaf aanstaande vrijdag aan de slag met deze Japanse RPG voor Nintendo Wii. Deze preview zal waarschijnlijk enige spoilers bevatten, dus wil je blanco kunnen instappen, lees dan niet verder dan hier.
The Last Story is een vrij lineaire RPG zonder echte open wereld, maar door de Wii's magere aanbod in dit genre mag dit de pret zeker niet drukken. Het verhaal gaat over een conflict tussen de menselijke inwoners van het eiland Ruli en een ras van orkachtige wezens genaamd the Gurgs.
Je volgt het verhaal van Elza, een wees die samen met vijf andere avonturiers een team vormt van huurlingen. De game begint wanneer de groep op zoek is naar verboden schatten en wordt aangevallen door een leger van ondode soldaten. Elza krijgt op mysterieuze wijze beschikking over een kracht genaamd Gathering en slaat zo de aanval van de belagers af. Op zoek naar een veilige haven reizen zij naar Ruli City, waar zij onderdak vinden in de plaatselijke herberg. Wat zij echter niet weten is dat de actie vanaf dan pas begint, als oorlogsschepen van de Gurgs de stad invallen en Elza verliefd wordt op het nichtje van een hoge pief in de stad.
In The Last Story ligt de focus op het verhaal, hele hoofdstukken worden gevuld met gesprekken tussen Elza en zijn groepsgenoten. Dit gebeurt zowel in cutscenes als tijdens het spelen door. Visueel gezien ziet het er acceptabel uit, rekening houdend met de grafische mogelijkheden van de Wii. De vormgeving van de wereld en de personages is een mix tussen Japanse anime en westerse fantasie en doet enigszins denken aan de stijl van Final Fantasy.
Het innovatieve van The Last Story zit hem in het gevechtssysteem, wat heel direct en tactisch diepgaand is. Een gebruikelijk gevecht begint wanneer Elza met zijn groep dichtbij een vijand komt. De game pauzeert en de camera zoomt wat uit, zodat het overzicht goed te behouden is en vijanden bestudeerd kunnen worden.
Elza en zijn teamgenoten hebben ieder een specialiteit in de vorm van een element, als wind, vuur of het wat vage 'holy'. RPG-fans weten natuurlijk wat dit inhoudt. De vijanden hebben zo hun sterkte of zwakte voor een bepaald element en zodoende kun je je strategie plannen. De speler neemt zelf controle over Elza die, originaliteit troef, een groot zwaard hanteert. Door enkel binnen slagafstand van een vijand te komen, val je aan. In zijn eentje kan hij weinig klaarspelen, dus het is van belang dat hij samenwerkt met zijn teamgenoten om combo's te maken. Uiteraard blijven vijanden niet stil staan om afgeslacht te worden en zo is het dienst om goed op te letten wat zij gaan doen.
Naast deze directe manier van aanvallen is er ook het meer technische magiesysteem. Elza's teamgenoten kunnen bijvoorbeeld vuurballen schieten, maar het kost tijd om deze op te roepen en na het vuren is er een korte rustperiode. Als het personage in deze tijd wordt aangevallen begint het weer van voor af aan, dus het is de bedoeling dat je de vijanden weghoudt bij je teamgenoten. Dit kan je bijvoorbeeld doen door Gathering te gebruiken. Hierdoor wordt Elzia onweerstaanbaar voor vijanden en zal zo moeten rennen voor zijn leven, terwijl zijn teamgenoten de tijd krijgen om hun magie op te roepen.
Naast de directe aanval, kan er ook voor gekozen worden om de vijand stil en stijlloos af te slachten. Door te sneaken en een enkele vijand weg te lokken bij zijn maten kun je zo één voor één de vijand uitschakelen zonder alle commotie van een groots gevecht. Zo kunnen spelers zelf weten hoe ze de gevechten ingaan en welke tactiek ze willen toepassen. Dit is even kort uitgelegd hoe het werkt, in werkelijkheid kan het uiteraard zo diep zijn als je zelf wilt.
Zoals in vrijwel iedere RPG zijn er de nodige sidequests die je aan kunt gaan in The Last Story. Deze vind je in Ruli City, waar de nodige inwoners dingen van je willen. Tevens kun je in Ruli City nieuwe wapens kopen of je huidige wapens upgraden (wat veelal het geval is). Dit kost in het begin enkel (veel) geld, maar na mate je verder vordert, zul je ook specifieke items moeten verzamelen om je wapens sterker te maken.
Na het geweldige Xenoblade lijkt dit ook weer een topper te zijn in de nadagen van de Wii. Ik kan persoonlijk niet wachten om dit laatste verhaal van begin tot eind te spelen.
Nadat we eind vorig jaar al aan de slag konden met de Wii-versie, is sinds 10 februari de 3DS-versie van Mario & Sonic op de Olympische Spelen - Londen 2012 beschikbaar. Kan deze versie zich meten met de Wii-versie?
Gelukkig heeft SEGA er niet voor gekozen om een 1-op-1 kopie te maken van de Wii-versie. Ze hebben gekeken welke sporten het goed zouden doen op Nintendo's handheld en zo sommige sporten weggegooid en andere toegevoegd. Ik kan zeggen dat ze helaas niet selectief genoeg geweest zijn, maar dan loop ik op de zaken vooruit.
Naast de andere sporten is tevens de opzet van de 3DS-versie flink gewijzigd. Om onderweg optimaal van het spel te kunnen genieten ligt de nadruk op minigames in plaats van volwaardige sporten. Hierdoor krijgt de game een beetje een WarioWare-feel. In de game zitten meer dan 50 sporten verwerkt die zich allemaal richten op een bepaald onderdeel in de sport. Zo speel je bijvoorbeeld geen hele voetbalwedstrijd, maar probeer je te scoren vanuit een hoekschop. Op de evenwichtsbalk is het zaak om je balans te houden door de handheld te kantelen. De basis is zo simpel mogelijk gehouden, wat het echter nog geen gemakkelijke game maakt. Het is een kwestie van 'makkelijk instapniveau, moeilijk om je in te bekwamen'.
Ik liet het al een beetje doorschemeren, er zitten ook enkele miskleunen van sporten in Mario & Sonic op de Olympische Spelen - Londen 2012, al heeft dat veelal te maken met de manier van besturing. Zo heb ik het persoonlijk wel gehad met het blazen naar mijn handheld, zeker wanneer ik in de bus een spelletje wil spelen. Zo vallen de sporten zeilen en zwemmen al af. Daarnaast is een sport als paardrijden gewoon heel saai uitgewerkt.
Naast een singleplayer kent de game ook een multiplayer. Via lokale multiplayer, of download play voor degenen zonder game, kun je met maximaal vier mensen tegelijk spelen. Aangezien veel minigames van korte duur zijn en draaien om precisie is er waarschijnlijk voor gekozen om niet online te kunnen spelen. Ergens is dit wel een gemis, maar ook wel logisch gezien het feit dat de game zich vooral richt op korte speelsessies onderweg. Wel kun je online de records van andere spelers bekijken en je zo meten met de rest van de wereld.
Mario & Sonic op de Olympische Spelen - Londen 2012 is een zeer aardige game, die, naast sporten die je liever links laat liggen, veel leuke minigames biedt. Leuk voor onderweg of thuis, maar niet om uren achter elkaar te spelen.
Metal Gear Solid: Snake Eater is een in 2004 uitgekomen titel voor PlayStation 2 en op 8 maart zal een herinterpretatie van deze game verschijnen voor de Nintendo 3DS. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet heel veel ervarin heb met de Metal Gear-franchise. Misschien dat ik daarom des te meer uitkijk naar deze titel.
Mijn kennis geet wel zo ver dat ik weet dat de Metal Gear-serie geroemd wordt om zijn stealthy gameplay. Onopvallend het level doorkomen en tegenstanders geruisloos omleggen danwel verdoven, hoe meer ik erover nadenk hoe gekker ik het vind dat ik me nooit iets meer in de serie heb verdiept. Ik ben iemand die zelfs bij in-your-face shooters nog probeert rond te sneaken en te sluipen, dus Metal Gear zou mij toch wel moeten bekoren.
De trailer heeft mijn hoop in ieder geval doen opleven, ook al wordt er nog weinig in prijsgegeven. Wat we zien zijn voornamelijk de gimmicks die weinig toevoegen, maar wel heel leuk zijn. De mogelijkheid om Snake zijn uniform aan te passen met een foto vind ik toch wel lichtelijk geniaal en hilarisch. Ook is het leuk om te zien dat Yoshi in het spel zit, zei het als collectible item. Wanneer je alle Yoshi's gevonden hebt, schijn je een speciaal item te krijgen. Wat dit is weet ik niet en ik heb ook geen zin om het op te zoeken in verband met spoilers. Daarnaast heb ik al eerder geschreven dat het 3D-effect van de 3DS me telkens opnieuw blijft verbazen. Ik kan dus niet wachten om in 3D rond te sluipen, vijanden te verslaan en ongezien op zoek te gaan naar Yoshi.
Het is lange tijd stil geweest rond het snowboardgenre, maar nu wordt het door EA weer nieuw leven ingeblazen met SSX. Althans, niet nu direct, maar vanaf 1 maart kan er weer volop gestunt worden met je favoriete snowboarder of snowboardster.
Het nieuwste deel in de serie heeft expres geen titeltoevoeging in de vorm van een cijfer of subtitel gekregen, want EA wil met dit deel opnieuw beginnen. Het snowboardgenre was, net als het skateboardgenre, een beetje doodgebloed en daar wil je je game natuurlijk niet mee associëren.
SSX brengt dan ook de nodige vernieuwing met zich mee, zo zullen de levels veel opener zijn zonder onzichtbare muren die je tegenhouden van het gebaande pad af te wijken. Zo wordt het snowboarden een ontdekkingsreis door de meest gevaarlijke gebieden die de wereld kent. Zo kun je je lol op wanneer je van de Himalayas afraast of wanneer je de besneeuwde gletsjers van Antarctica verkent. De makers van SSX hebben de levels opgebouwd door middel van verkregen data van NASA. Deze data hebben zij echter alleen als leidraad gebruikt, want waar nodig hebben de makers hun eigen terrein toegevoegd voor de maximalisering van de actie en het verhogen van het stuntgehalte.
In SSX ga je dus niet alleen de strijd aan met andere boarders, maar ook met de omgeving zelf. Je volgt het verhaal van een team dat probeert om als eerste de meest gevaarlijke bergen ter wereld te overwinnen. Het is dus een kwestie van overleven, terwijl je ook nog eens de ziekste stunts uithaalt. Door een outfitvernieuwing waardoor er zelfs stukken gevlogen kunnen worden, worden de stunts alleen maar spectaculairder. Het lijkt erop dat EA het snowboardgenre inderdaad weer helemaal op de kaart gaat zetten met deze titel.
Hmm, alweer een zombiegame, het begint op een patroon te lijken, niet? Van het weekend zal ik over andere genres schrijven, maar dit nieuwtje (voor mij in ieder geval) kwam net bij me binnen. Telltale is bezig met een game rondom comic en tv-serie The Walking Dead. De game zal bestaan uit een aantal episodes en het verhaal van de comics volgen. Daarbij zul je zeker personages uit de tv-serie tegenkomen. Hieronder is een video te zien die ingaat op de game.
Geen idee wat er besproken wordt, want ik zit eigenlijk op m'n werk en kan daar geen gebruik maken van audio. Ik zal dan ook geen oordeel vellen, want wie weet spreek ik de video wel heel erg tegen. Hieronder volgen ook nog wat vrijgegeven screens (samen met degene die boven deze post staat).
Het ziet er in ieder geval veelbelovend uit. De cell-shaded graphics geven het een duistere en vuile indruk. Zolang ze het soapgehalte van de tv-serie achterwege laten zou dit wel eens een hele goede game kunnen worden.
Wat een oude game zeg! Dat klopt, Killing Floor is al sinds 2009 beschikbaar voor pc en sinds 2010 voor Mac. Maar toch ben ik pas gisteren voor het eerst in aanraking gekomen met deze bloederige co-op survival horror first person shooter.
In Killing Floor gaat het erom dat je golven van gemuteerde wezens afslacht voor zij zich aan jou voeden, wat natuurlijk niet zo fijn is. Tot zover het verhaal, wat van ondergeschikt belang is bij een game als deze. De diepgang moet komen van het spelmechanisme en dat zit wel goed. Telkens komt er een golf van vijanden op je af, gevolgd door een korte pauze waarin je naar de wapendealer kunt gaan voor de nodige nieuwe wapens en munitie. Tijdens de eerste golf zijn de vijanden nog relatief makkelijk van je af te houden, maar iedere volgende golf worden de vijanden sterker en sterker. Het is dus van belang dat je je wapens slim uitkiest.
Spelers kunnen uit 7 zogenaamde perks kiezen voordat het spel begint. Deze zorgen ervoor dat je personage gefocust is op een bepaald gebied. Zo is de Medic verantwoordelijk voor het genezen van zichzelf en medespelers en heeft de Sharpshooter een verhoogde nauwkeurigheid wanneer hij wapen een met een scope hanteert. Door het verzamelen van ervaringspunten behaalt je personage een hoger niveau op verschillende vaardigheden.
Nou is Killing Floor solo te spelen, wat leuk is om de controls onder de knie te krijgen en de mappen te verkennen, maar echt leuk wordt het natuurlijk als je samen met vrienden online gaat spelen. Dan komt het echte teamgevoel naar boven en is het van belang dat je goed samenwerkt om te overleven. Te meer omdat het aantal gemuteerde creeps in verband staat met het aantal spelers. Als een rambo de levels doorlopen is er zeker bij latere golven niet bij, dus kies je vrienden zorgvuldig als je wilt overleven. Mocht je het toch afleggen tegen de overweldigende hoeveelheid mislukte experimenten, dan kun je bij de volgende golf weer inspringen. Er van uitgaande dat je teamgenoten het wel overleefd hebben natuurlijk.
Deze blog is momenteel onder constructie. Om heel eerlijk te zijn ben ik na het aanmaken van deze blog direct begonnen met schrijven zonder dat ik me druk maakte om de lay-out of opmaak. Nou heb ik van de week al even snel een bannertje gemaakt, maar ik begon me toch te ergeren aan de basic lay-out. Natuurlijk is dit geen hoogstaande "professionele" blog, maar het oog wil ook wat. Ik ben daarom begonnen aan een verbouwing, wat tot nu toe geleid heeft tot een andere indeling van deze blog. Verwacht in de komende dagen ook op het visuele vlak wat meer veranderingen, zoals een nieuwe banner (geef toe, die van nu past echt niet meer) en achtergrond.
Maar om even tot een punt te komen, deze verbouwing deed me denken aan games die in een nieuw jasje gestoken worden. En dan kom je al gauw uit bij Syndicate.
Syndicate is een RTS-game uit 1993, dat een ware cultstatus heeft verworven. In het spel moet je een team bestaande uit vier cyborgsoldaten begeleiden in een aantal levensgevaarlijke missies, waarbij ze ondere andere mensen moeten vermoorden of een organisatie moeten infiltreren. Het uiteindelijke doel is om je eigen organisatie, of Syndicate, zo groot mogelijk te maken en die van de concurrentie uit te schakelen.
Deze game krijgt nu een zogenaamde reboot van ontwikkelaar Starbreeze Studios. In dit geval houdt dat eigenlijk weinig meer in dan een vrije herinterpretatie van het origineel, want in plaats van een tactische strategy-game wordt Syndicate een FPS. Ja, je leest het goed, een first person shooter. Het verhaal is geschreven door Richard Morgan, een Britse bestsellerschrijver die ook aan Crysis 2 heeft gewerkt.
Syndicate speelt zich af in 2069. De wereld is opgedeeld in regio's die worden geleid door grote organisaties, of Syndicates. Deze Syndicates hebben een nieuwe manier gevonden om de mensen te laten communiceren met de digitale wereld, namelijk door middel van een chip in de hersenen. Aangezien deze chip controle geeft over mensen wil iedere Syndicate de gehele markt controleren. Om de markt te veroveren heeft iedere Syndicate speciale agenten in dienst om de concurrentie dwars te zitten. Deze agenten hebben door allerlei chips versterkte lichaamsfuncties, waardoor ze onder andere door muren kunnen kijken en de tijd kunnen vertragen. In het spel speel je Miles Kilo, het nieuwste prototype van de Eurocorp-organisatie. Je gaat op missies om bij de concurrentie te infiltreren en zal in het spel veelvuldig te maken krijgen met corruptie en wraak. Net als in het origineel zul je ook onderzoek doen naar nieuwe futuristische wapens en krachten.
Syndicate zal uitkomen voor PlayStation 3, Xbox 360 en pc. De game is onder andere hier te reserveren:
Na de aankondiging van de game is er zeer wisselend gereageerd door gamers. Zo vinden sommige mensen het raar dat er weer een FPS uit, want dit genre is de laatste tijd al behoorlijk uitgemolken. Dit gevoel wordt versterkt door het feit dat de originele Syndicate een grote hit was als strategy-game, dus waarom zou er dan een FPS van gemaakt moeten worden? Aan de andere kant zijn er mensen die de hoop niet opgeven. Deus Ex (ook een reboot) heeft laten zien dat het FPS-genre nog lang niet verzadigd is, als je er maar de nodige aandacht insteekt. Toegegeven, Deus Ex bleef zeer trouw aan het origineel, iets wat Syndicate niet lijkt te doen.
Misschien had Starbreeze Studios Syndicate gewoon niet als reboot naar buiten moeten brengen, want logischerwijs beginnen mensen dan direct te vergelijken. Als ze de game op de markt hadden gezet als een op het Syndicate-universum gebaseerde FPS, was de kritiek wellicht meegevallen. Aan de andere kant was de buzz dan vanzelfsprekend ook een stuk minder geweest. We zullen zien.
